Prawie wszyscy już słyszeli, że dieta kobiety w trakcie ciąży i karmienia nie istnieje.
Więc o co tyle zamieszania?
Temat jest długi i zawiły. Tak jak rzeka ze swoim źródłem, dopływami i ujściem. Płynie i płynie i końca nie widać. U źródła mówią jedno, a w dopływach co innego, a ujście to prawdziwy zamęt.
Czyj komfort jest ważniejszy podczas przystawiania i karmienia dziecka piersią?
Poniżej, w 7 punktach opisałam najbardziej prosty, ale niestety rzadko stosowany sposób przystawienia dziecka do piersi. Jest łatwy, intuicyjny, nie wymaga wymyślnych sprzętów, zapewnia wygodę mamie i dziecku. A w jaki sposób Ty przystawiasz dziecko do piersi?
Tak, wiem.
WSK były już opisane wszędzie, po 1000 razy.
Ale jeśli mamy mieć zebrane wszystko w jednym miejscu, to muszę o tym napisać. Tak dla zasady. W skrócie cała tajemnica tkwi w ocenie:
– rzeczywistego jedzenia, czyli łykania pokarmu przez dziecko,
– prawidłowego przyrostu masy ciała dziecka,
– komfortu i braku bólu u mamy.
Najprościej jest zebrać wszystko w tabelki, więc i tutaj bez tabelki się nie obędzie. Ale o tym za chwilę.
Poznajcie Blankę.
Dziewczynka urodziła przez cc. Po porodzie ważyła 3830 g i była oceniona na 9 pkt Apgar. CC było zaplanowane wcześniej. Pewna dolegliwość kobiety nie pozwalała na to, aby poród odbył się drogami natury. Mama Blanki jest bardzo wrażliwa i boi się, że nie poradzi sobie z opieką nad córką, szczególnie po takim obciążającym zabiegu jakim jest cc. Przed porodem kupiła mnóstwo akcesoriów, które mają jej teraz pomóc w przetrwaniu tych pierwszych kilku dni. Wiedza uzyskana na wielu forach internetowych przygotowała ją do tego, że będzie trudno.
Beata żyje w dostatku.
Dziewczynka urodziła się siłami natury, z mc 3450 g, po porodzie oceniona na 10 pkt. w skali Apgar. Jest drugim dzieckiem, w domu jest starszy brat. Chłopczyk był karmiony piersią do 8 miesiąca życia. Po porodzie mama miała wrażenie, że ma zbyt mało pokarmu. Ze strachu nawet jeden raz podała dziecku mieszankę w butelce. Po powrocie do domu stęskniony synek nie mógł oderwać się od mamy. Od razu zażyczył sobie wspólnego poczytania bajki.
Nazywam się Magda. Jestem specjalistą chorób dziecięcych i certyfikowanym doradcą laktacyjnym. W zasadzie od początku wiedziałam, że będę pediatrą. Wszystko zaczęło się od wyboru pierwszego stetoskopu na pierwsze zajęcia praktyczne. Spośród klasycznych, stonowanych kolorów ten jeden: żółty. Taki zwyczajny, niezbyt drogi. Od tego momentu zawieszony na szyi, zwinięty w kieszeni, schowany do torby, czasami poniewierany. Przez niego w ciągu kolejnych lat „usłyszałam” wiele chorób, cierpienia, ale też radości. To w nim przechowuje się cały trud włożonej nauki i pracy oraz moje doświadczenie. W międzyczasie żółty stetoskop zamieniłam na różowy, do kompletu doszła różowa pieczątka, trochę gęściej zapisana ze względu na pojawiające się osiągnięcia. Stabilna praca, kolejne doświadczenia, czas wypełniony dyżurami. Zawsze ogromną przyjemność sprawiało mi tłumaczenie i opowiadanie. Uwielbiam niezależność i dobrą organizację. Wystarczył odważny krok – różowy stetoskop poszedł do szuflady, a nowiutki, żółty pojawił się na biurku. Odpowiedzi na liczne pytania postanowiłam spisać w jednym miejscu: w ten sposób powstał blog. Też jest żółty. Jest konsekwencją wszystkich moich wyborów i wiedzy, którą do tej pory posiadłam. Jest tylko mój i mogę wreszcie do woli tłumaczyć! Zapraszam do mojego świata!
