Czyj komfort jest ważniejszy podczas przystawiania i karmienia dziecka piersią?
Poniżej, w 7 punktach opisałam najbardziej prosty, ale niestety rzadko stosowany sposób przystawienia dziecka do piersi. Jest łatwy, intuicyjny, nie wymaga wymyślnych sprzętów, zapewnia wygodę mamie i dziecku. A w jaki sposób Ty przystawiasz dziecko do piersi?
Bogna jest bardzo spokojną, pogodną dziewczynką.
Urodziła się siłami natury, po porodzie ważyła 3200 g, otrzymała 10 pkt w skali Apgar. Jest ich pierwszym dzieckiem. Po przyjściu na świat czuwała, przytulona do skóry mamy, przez 2 godziny. W pierwszych minutach obie były zmęczone. Mama przytrzymywała Bognę na brzuchu, dziewczynka leżała przytulona swoim brzuszkiem do ciała kobiety. Po ok. 40 minutach dziecko zaczęło powolutku pełznąć ku górze. Zdziwiona rodzicielka obserwowała te nieporadne ruchy, ale, o dziwo, mała była nieugięta. Brzuch kobiety był wilgotny od potu i odrobiny wód płodowych, Bogna była pokryta mazią płodową, więc sprawa była łatwiejsza. Dodatkowo tam, u góry, w okolicach piersi mamy coś pachniało znajomo, tak jak płyn owodniowy, w którym dziewczynka spędziła kilka ostatnich miesięcy. Bogna jeszcze nie wiedziała, że to pachnie mleko, którego kropelka po porodzie wydostała się na brodawkę.
Nazywam się Magda. Jestem specjalistą chorób dziecięcych i certyfikowanym doradcą laktacyjnym. W zasadzie od początku wiedziałam, że będę pediatrą. Wszystko zaczęło się od wyboru pierwszego stetoskopu na pierwsze zajęcia praktyczne. Spośród klasycznych, stonowanych kolorów ten jeden: żółty. Taki zwyczajny, niezbyt drogi. Od tego momentu zawieszony na szyi, zwinięty w kieszeni, schowany do torby, czasami poniewierany. Przez niego w ciągu kolejnych lat „usłyszałam” wiele chorób, cierpienia, ale też radości. To w nim przechowuje się cały trud włożonej nauki i pracy oraz moje doświadczenie. W międzyczasie żółty stetoskop zamieniłam na różowy, do kompletu doszła różowa pieczątka, trochę gęściej zapisana ze względu na pojawiające się osiągnięcia. Stabilna praca, kolejne doświadczenia, czas wypełniony dyżurami. Zawsze ogromną przyjemność sprawiało mi tłumaczenie i opowiadanie. Uwielbiam niezależność i dobrą organizację. Wystarczył odważny krok – różowy stetoskop poszedł do szuflady, a nowiutki, żółty pojawił się na biurku. Odpowiedzi na liczne pytania postanowiłam spisać w jednym miejscu: w ten sposób powstał blog. Też jest żółty. Jest konsekwencją wszystkich moich wyborów i wiedzy, którą do tej pory posiadłam. Jest tylko mój i mogę wreszcie do woli tłumaczyć! Zapraszam do mojego świata!
